Blog

Frustratieinspiratie II Frustratieinspiratie is een serie van blogs die ik schrijf naar aanleiding van iets dat mij frustreert. Dit keer is het de overtuiging van velen dat alleen kunstenaars, hippe mensen, een herontwikkeling teweeg kunnen brengen in een gebied of gebouw.

Tot mijn spijt moet ik eraan geloven: doelgroepdenken. Natuurlijk is iedereen anders, maar in grote lijnen zijn er groepen. Geen groepen met gelijke kleding en dezelfde leeftijd, maar groepen met dezelfde ‘gevoelswaarde’.

Je kent dat wel, de momenten dat je zegt ‘Nou precies dat!’ of ‘Jij begrijpt het tenminste!’. De mensen waartegen jij dit zegt zijn waarschijnlijk je gelijken. Wellicht geheel anders, maar met dezelfde gevoelswaarde. Net als het moment dat je een bijzonder mooi paar schoenen ziet staan, en je hand tegelijk met die van je (onbekende) buurvrouw naar precies dit paar graait. Deze klik, ook al is deze vijandig, bevestigt ook dat zij een gelijke is.

Dus doelgroepen bestaan, maar ze zijn niet grijpbaar zoals een paar schoenen. Je moet doelgroepen aantrekken met een heldere identiteit en een daarbij passende communicatie.

Creatievelingen worden vaak aangewezen als incubator bij herontwikkeling. Zij willen en durven in een verpauperde omgeving te zitten én ze brengen ‘cultuur’. Deze cultuur brengt op den duur de hogere klasse van onze samenleving naar dit gebied en dat levert geld op. Met leefbaarheid heeft het helaas niets te maken.

De Kauwgomballenfabriek vind ik een geslaagd herontwikkelingsproject. Niet vanwege de creatieven, maar vanwege de stapsgewijze herontwikkeling. De eerste gebruikers (in dit geval kunstenaars) toonden aan welke doelgroep de ontwikkelaar, Lingotto, voor ogen had; de commerciële creatieven. Bob Jansen (Lingotto) vertelde mij dan ook het volgende: ‘Wij hebben niet voor creatieven gekozen om een broedplaats te worden. Dit was simpelweg de juiste markt voor deze locatie’. En zo heeft iedere locatie zijn eigen markt en iedere markt zijn eigen incubators.

Een bejaarde vrouw die met veel enthousiasme een wandelclub opzet, kan bijvoorbeeld de verpauperde waterkant ook opnieuw levendigheid bieden. Zij kan ervoor zorgen dat een theehuis bestaansrecht krijgt, of zelfs een viskraam voor zelfgevangen vis, omdat haar man zich verveelt zonder haar. Ik zeg maar wat! Deze bejaarde mevrouw is heus geen hippe oma, wandelen en getrouwd zijn met een man die ervan houdt om voor zich uit te staren met een hengel in zijn hand, is niet hip. Bij lange na niet. Het brengt echter wel een herontwikkeling op gang. Een waterkant met vissende opa’s en wandelende oma’s trekt ook hun kleinkinderen aan en ook deze kleinkinderen worden oud. Zo krijgt de waterkant stapsgewijs een recreatief karakter.

Ik heb nog nooit gevist en wandel zelden, vaker ben ik te vinden in een museum of slingerend op de fiets, starend naar gebouwen om mij heen. Daar geniet ík van, maar één ding weet ik zeker: omgekeerd komt vaker voor. Toch moet ik toegeven dat ik mezelf vaak als prototype zie. Een grote fout, besef ik me nu. Michiel Buhrs (Bureau Buhrs) leerde mij afgelopen week: ‘niet iedereen denkt zoals jij’. Gek, ik stop mezelf niet graag in een hokje dus gooi ik blijkbaar liever iedereen op één hoop. Mijn hoop.

We zijn toch kuddedieren en ik ben toch early adopter? Ja, maar sommige kuddes zijn een zwerm en andere een school. Sommigen komen op gras af, anderen op honing en weer anderen op de dobber van opa. Dit doen zij ook maar op gevoel.