De muren staan hier bol, alsof ze dikke buiken hebben. Vol van alle verhalen die ze tot zich hebben genomen in de eeuwen dat ze hier staan. De planten die eruit groeien zijn meer dan honderd jaar oud, zo liet ik me vertellen. Ook zij hebben de verhalen gehoord, maar voor hen zijn het legendes. Ze gingen van generatie op generatie.
De panden erachter weten van niets. Ze keren zich af. Hun deuren zijn hier achterdeuren en mensen komen hier nauwelijks. Een kater en ik schrikken van elkaar bij onze ontmoeting. Zijn ogen glimmen en zijn rode staart wordt dik.
Je voelt dat hier geheimen zijn. Alles is dik in deze krappe steegjes, in deze kleine stad met een groots verleden. Ooit zaten hier gildes achter de deuren, met mensen vol kennis die niet zomaar gedeeld mocht worden. Als je uit de steegjes stapt, verlies je het gevoel van gildes en geheimen. Gebukt onder de lage poort kom je weer in de stad van nu. Waar de gevels aan de overkant je herinneren aan schandalen uit de Gouden Eeuw. En waar de winkels naast de poort je herinneren aan de spullen die je moet kopen, maar niet nodig hebt.
Soms verlang ik naar muren vol verhalen en geheimen die ik niet ken. Naar een stad waar kennis rijkdom is. Op die momenten ben ik in de steegjes van Middelburg.
Deze blog schreef ik voor de gastblog van Kris Oosting: zijnwatjeziet.nl (titel ontleend aan het gedicht Hof van Rutger Kopland).
