Frustratieinspiratie VII Frustratieinspiratie is een serie van blogs die ik schrijf naar aanleiding van iets dat mij frustreert. Dit keer is het mijn schorre stem en de veranderingen in de samenleving die niet door iedereen erkend worden.
Ik ben schor en sta ergens in mijn leven, met mijn omgeving om me heen. Schreeuwend dat tijden niet gaan veranderen, maar veranderd zijn. Niet ver van mij vandaan zijn ook ‘schreeuwers’. Wij zullen onze stemmen bundelen tot één groot, overtuigend kanon dat tenminste schot brengt in al die stilstaande mensen. Mensen die nog steeds wachten op een vloedgolf van veranderingen die al tijden aan hen voorbij sijpelt.
Mij staat een flink jaar te wachten. Werken door weer en wind en, zoals iedereen, de medeverantwoordelijkheid om onze samenleving aan te sterken. Want na de glocalisering en daarbij komend de liquidarisering zijn we als netwerksamenleving al aardig op weg. Zoekend naar een nieuwe orde van samenzijn, vinden we elkaar meer en meer in wat we doen in plaats van waar we vandaan komen.
Zo log je je bij Seats2meet in met je specialismen. Opdat geïnteresseerden je vinden op wat je doet. Buurtcoöperaties zijn in opkomst: samen doen. Wat dan ook. Sportorganisaties en tuinmannen zijn nieuwe sociaal verbinders van de stad: zij verbinden mensen door samen te sporten of tuinieren. Door te doen. Dit soort veranderorganisaties zijn de wereld niet aan het overnemen. Ze zijn simpelweg overal en dat steeds meer.
Ik heb ook veranderdrift. Iedereen moet zich thuisvoelen in zijn of haar omgeving. Hiervoor moet de omgeving aansluiten bij de gebruiken van de mensen in plaats van andersom. Zie het als sociaal design op gebiedsniveau.
In september heb ik Meer Merwede gelanceerd: gezamenlijke gebiedsontwikkeling in het Zuiden van Utrecht. Nu zoek ik samen met bewoners, ontwikkelaars, eigenaren, gemeente en organisaties op locatie naar een manier om de gebruiken van gebiedsgebruikers mee te nemen in de herontwikkeling van het gebied. In november hadden we Groen en Paviljoen over de rol van de stadstuin en een horecagelegenheid in Merwede. Op zeven februari is de bijeenkomst Sport en Wonen. Dit zal gaan over de kwaliteiten van het gebied voor, en de wensen voor het gebied van, hardlopers, roeiers en skaters. In een daaropvolgende bijeenkomst komt de tippelzone aan bod.
Een herontwikkeling aan de hand van activiteiten, dat is nogal een ambitie. Zeker tegenover de ambitie van de traditionele vastgoedwereld. Men wenst een hoogwaardig woon- en werkgebied waar vooral ruimte is voor nieuwbouw of herbouw tot studenten- en starterswoningen. Kantoren zijn er al en industrie moet weg. Sporters, groen- en horecaprogramma’s staan op zijn zachts gezegd niet centraal in deze ambitie. Maar de twee kunnen goed samen gaan en daar werken we nu aan.
Ik ben schor en sta ergens in mijn leven, met mijn omgeving om me heen. De eerste stap is gezet, nu is het een kwestie van doorstappen en doen. Maar hoe? ‘Hoe?’ was de vraag die ik mijn familie stelde tijdens kerst. Ik vroeg het schor, moe van het schreeuwen.
‘Doorgaan!’ Zei mijn vader. Maar hoe kan ik voorop blijven lopen terwijl overal tal van veranderingen gaande zijn? Ik ben, en ik niet alleen, genoodzaakt veel te investeren in een vak dat nog niet bestaat. Mijn zus Lisette (27) maakte een mooie en geruststellende vergelijking. ‘Zie het als een hardloopwedstrijd. Soms word je ingehaald, maar die mensen laat je gewoon even voor je uit lopen. Later haal je ze toch weer in. Zo gaat dat.’ Zo gaat dat? Vorig jaar schreef ik Een voorsprong op de tijd en dit jaar laat ik me inhalen? Maar nee, niet letterlijk. Dit jaar stap ik door, samen met wie meedoet. Projecten als Meer Merwede gaan voor de (her)ontwikkeling uit. Het is immers een leidraad voor wie wil ontwikkelen en contouren worden steeds meer zichtbaar.
Uiteindelijk haalt mijn neefje Ian (2) me naar de realiteit. ‘Tante Emi! Kassa spelen! Samen doen!’ We draaien samen aan zijn kerstcadeau, de kassa. ‘Ping!’ Want uiteindelijk draait alles altijd om samen doen.
